Social media moe

Misschien is het je opgevallen op mijn site maar ik doe niet aan social media. Eerst wel hoor. Toen zat ik op Hyves, Linkedin, Facebook en Instagram.

Als je het hebt over social media tegen mensen in het pedagogisch werkveld gaat het snel over wat er slecht aan is. Het is verslavend, het geeft stress (SMS=social media stess, FOMO= fear of missing out), het vertekent je blik op de werkelijke wereld en creëert een schijnrealiteit speciaal voor jou waarin je in de veronderstelling bent dat iedereen denkt wat jij denkt.

Zelf vond ik het in 2009 eerst gewoon leuk en nieuw. Maar gaandeweg verloor ik m’n interesse een beetje. Niet iedereen uit je contacten kreeg je berichten zomaar te zien en je moest veel tijd steken in berichten posten, dm-en en liken.

Om te kijken wat er mogelijk was verdiepte ik me in hoe algoritmes en Artificial Intelligence (AI) werken en zag ik de documentaire: ‘Social Dilemma’ op netflix. Ik schrok ervan. ik; als niet betalende ‘klant’, bleek helemaal de klant niet te zijn! Ik ben het product wat verkocht wordt op social mediaplatforms. Of liever gezegd mijn aandacht is het product en wordt verkocht aan de hoogst biedende adverteerder daar. Ook is alles er op gericht om die aandacht zo lang mogelijk vast te houden en datagegevens van gebruikers te verzamelen. Deze kennis zorgde er acuut voor dat ik m’n accounts graag weer verwijderde. Ik besteed namelijk liever al m’n kennelijk goed verkoopbare aandacht aan mensen in het echt.

Het geeft me ook te denken over onze kinderen en hun datagegevens. Niet alleen kan hun aandacht behoorlijk verstrikt raken in de eindeloze slang van doorgaande posts en berichten, maar ook hun dataverkeer wordt grif verkocht aan bedrijven. En god mag weten wat daar straks allemaal mee kan gebeuren. Blijkt bijvoorbeeld je zoons dataprofiel, voor laten we zeggen 20%, te lijken op dat van iemand met diabetes en kan ie nergens een baan of gewone zorgverzekering meer krijgen. Brr, ik moet er niet aan denken.